Badania architektoniczne, Rynek Główny 29, Kraków

BADANIA ARCHITEKTONICZNE ŚCIANY GRANICZNEJ W OFICYNIE KAMIENICY PRZY RYNKU GŁÓWNYM 29 W KRAKOWIE

Realizacja: 2016
Inwestor: Zarząd Budynków Komunalnych w Krakowie
Powierzchnia inwestycji: 2680,25 m2

Przedmiotem zadania było przeprowadzenie badania architektonicznego ściany granicznej w oficynie kamienicy przy Rynku Głównym 29 w Krakowie.

Początki zabudowy przy Rynku Głównym 29 sięgają najprawdopodobniej XV wieku. Zwyczajowa nazwa domu - „Pod Blachą” lub „Pod Miedzią” wywodzi się jeszcze z końca XVI wieku, kiedy ówcześni właściciele Fischauserowie, dotychczasowe pokrycie dachu zamienili na miedzianą blachę. Obie oficyny kamienicy, w tym także oficyna tylna powstały w wyniku wielokrotnych przekształceń starszych zabudowań, których początki sięgają zapewne XV w.


Hotel Patria w Krynicy

REMONT ELEWACJI HOTELU PATRIA W KRYNICY-ZDROJU

Projekt: 2017
Inwestor: „Uzdrowisko Krynica- Żegiestów” S. A.
Powierzchnia inwestycji: 670 m2
Wartość inwestycji: 642 180,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt objęty ochroną konserwatorską

Celem projektu jest remont elewacji dawnego hotelu „Patria”, a także przywrócenie oryginalnych detali, m.in. krat okiennych. Detale zrekonstruowano na podstawie archiwalnych fotografii. W projekcie uwzględniono odtworzenie oraz zastosowanie historycznych, niestosowanych już dziś wypraw, które pokrywają elewację „Patrii” - skalenitu oraz felzytynu. Były to wyprawy fasadowe powszechnie używane w Polsce w latach międzywojennych. Ich dokładny skład ilościowy oraz jakościowy, jak również sposób fabrykacji stanowiły tajemnicę wytwórni, chronioną przez odpowiednie patenty.

Budynek powstał na zlecenie Jana Kiepury w latach 1932 – 1933, na podstawie projektu Bohdana Pniewskiego. Obiekt reprezentuje styl modernistyczny przełamany charakterystycznymi dla lat 30. wieku XX tendencjami klasycyzującymi. Te cechy stylowe przetrwały w niemal niezmienionej bryle i elewacjach budynku do dziś.


Park Jalu Kurka w Krakowie

Park Jalu Kurka w Krakowie, wizualizacja 2

PROJEKT REWITALIZACJI PARKU JALU KURKA, UL. SZLAK 71 W KRAKOWIE

Projekt: 2012
Inwestor: Towarzystwo Boskiego Zbawiciela, Prowincja Polska
Powierzchnia inwestycji: 1,37 ha
Ochrona konserwatorska: zespół dworsko-parkowy wpisany do rejestru zabytków

Celem projektu była pełna rewitalizacja parku - odtworzenie układu dawnych kwater i alejek, a także uporządkowanie drzewostanu oraz obiektów małej architektury. Głównym punktem odniesienia był plan katastralny z roku 1855, w zestawieniu z wnikliwą analizą obecnego drzewostanu oraz odkrywkami archeologicznymi. Dzięki odkrywkom udało się potwierdz istnienie oraz przebieg alejek wskazanych na archiwalnym planie. Plan ukazuje w schematyczny, lecz miarodajny sposób kompozycję ówczesnego założenia parkowego. Podstawowym celem związanym z rewitalizacją parku było przywrócenie, w stopniu na jaki pozwalał ówczesny stan zachowania, jego pierwotnego charakteru stylistycznego. Cały park wymagał zabiegów pielęgnacyjnych – wykarczowania wtórnych elementów drzewostanu, zaprowadzenia trawników i ewentualnych klombów, rekonstrukcji prawdopodobnego pokroju oraz zróżnicowania gatunkowego poszczególnych nasadzeń. Dlatego też projekt, oprócz prac pielęgnacyjnych, zakładał wzbogacenie istniejących nasadzeń o nowe gatunki – typowe dla założenia powstałego około połowy wieku XIX. Ze względu na planowane udostępnienie parku dla mieszkańców Krakowa zaproponowano również umieszczenie na jego obszarze placu zabaw.

Na podstawie danych archiwalnych można przyjąć, że początki istnienia założenia ogrodowego przy ul. Szlak sięgają co najmniej roku 1577. Park początkowo stanowił ogród wybudowanego w tym miejscu pałacu rodziny Montelupich - włoskich kupców. Park został otwarty dla użytku publicznego przez hr. Stanisława Tarnowskiego, którego rodzina była właścicielami założenia pałacowo-parkowego od roku 1778. W roku 1942 rodzina Tarnowskich otrzymała nakaz opuszczenia posiadłości przez Niemców. W 1945 roku posiadłość została splądrowana przez Armię Czerwoną, a w wyniku zaprószenia ogniem częściowo spalona. Po zakończeniu wojny dwór wraz z parkiem odkupili oo. Salwatorianie. Jednak już w roku 1952 utracili posiadłość na rzecz państwa. Pod koniec lat 90. park został zwrócony Salwatorianom, nie odzyskali oni jednak dworu.


Drzwi kamienicy przy ul. Długiej 6, Kraków

PRACE BUDOWLANO-KONSERWATORSKIE WYMIANY DRZWI WEJŚCIOWYCH DO LOKALU W KAMIENICY PRZY UL. DŁUGIEJ 6 W KRAKOWIE

Projekt: 2017
Inwestor: „Kacpi i chłopaki”, Kacper Ożóg
Ochrona konserwatorska: kamienicy wpisana do gminnej ewidencji zabytków.

Projekt zakładał wymianę drzwi wejściowych lokalu użytkowego, położonego na parterze kamienicy. Dotychczas istniejące stalowe drzwi zostały wprawione wtórnie i nie posiadały żadnej wartości zabytkowej. Nowo projektowane drzwi nawiązywały swoją formą do głównej bramy wejściowej kamienicy oraz do pierwotnego projektu fasady z 1908r.

Kamienica przy ul. Długiej 6 powstała w roku 1908, została wzniesiona według projektu Ksawerego Pietraszkiewicza oraz Romana Bandurskiego, który zaprojektował wystrój modernistyczny fasady. Zleceniodawcami budowy przy ulicy Długiej byli Ksawery Pietraszkiewicz – jeden z autorów projektu, a także Józef Skałka.

Stolarka witryn dolnej kondygnacji kamienicy ulegała licznym zmianom. Współcześnie nie istnieją rozwiązania zaproponowane w tym zakresie przez Bandurskiego w projekcie z roku 1908, co negatywnie wpływa na wartość estetyczną kamienicy.


Wieża kościoła w Golasowicach

PROJEKT KONSERWATORSKI REMONTU ELEWACJI ORAZ PRZYWRÓCENIA PIERWOTNEJ FORMY WIEŻY KOŚCIOŁA W GOLASOWICACH

Projekt: 2017
Inwestor: Parafia Ewangelicko-Augsburska w Golasowicach
Ochrona konserwatorska: obiekt wpisany do rejestru zabytków

Celem projektu było częściowe przywrócenie pierwotnego wyglądu wieży kościoła ewangelicko-augsburskiego w Golasowicach, zniszczonej podczas II wojny światowej i odbudowanej w innej formie. Rekonstrukcji dokonano na podstawie zdjęć archiwalnych.

Gabaryty i proporcje bryły kościoła miały wpływ na wygląd krajobrazu, który tak jak zabytki będące świadkami historii danego regionu, podlega ochronie. Problematycznym elementem była dobudowana wtórnie wieża, której wysokość, zwieńczenie oraz detal nie nawiązywały do historycznych elementów. Przede wszystkim przebudowy wymagała dolna część wieży posiadającą obecnie formę podcienia. Istniejące przejście ściany frontowej zamknięto stolarką drzwiową, a boczne otwory zostały przemurowane i wypełnione stolarką okienną. Pozwoliło to na poprawienie kompozycji partii przyziemia oraz docieplenie wiatrołapu.

Przebudowy wymagało także zwieńczenie wieży. Hełm wieży był osadzony na prawie płaskim dachu, który powinien był zostać podwyższony. Wskazane było również odbudowanie historycznej latarenki wieńczącej banię hełmu.

Wieża wymagała również zmniejszenia obecnych otworów okiennych i zasłonięcia ich siatkami. Podczas prac związanych z wymianą tynków, odtworzono pierwotne profilowanie oraz podziały ścian.

Budowę kościoła w Golasowicach rozpoczęto w 1765 roku. Inicjatorem prac był miejscowy dziedzic, Marklowski. W 1819 roku kościół wyremontowano, a rok później dobudowano wieżę. W 1911 r. zwieńczenie wieży otrzymało nowe pokrycie z blachy miedzianej, a w górnej partii umieszczono zegar. Pod koniec II wojny światowej saperzy niemieccy podłożyli pod kościół ładunek wybuchowy, który zdetonowano w marcu 1945 r. Spowodowało to zniszczenie całej wieży oraz większej części ścian nawy. Kościół zaczęto odbudowywać w roku 1950, nową wieżę natomiast wzniesiono w roku 1985.


Stan po remoncie, fasada, ul. Loretańska 16, Kraków

ZSE przy ul. Loretańskiej 16, Kraków

Stan po remoncie, fasada, ul. Loretańska 16, Kraków

PROJEKT REMONTU ELEWACJI BUDYNKU ZSE PRZY UL. LORETAŃSKIEJ 16 W KRAKOWIE

Projekt: 2013
Inwestor: Zespół Szkół Energetycznych w Krakowie
Powierzchnia inwestycji: 560 m2
Wartość inwestycji: 1 835 000,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt wpisany do rejestru zabytków

Projekt zakładał remont elewacji budynku, pełną rekonstrukcję narożnych wieżyczek, a także wymianę istniejącej stolarki okiennej i drzwiowej na nową. Wszystkie rekonstruowane elementy odtworzyliśmy na podstawie materiałów archiwalnych – projektów oraz fotografii. Ponadto parapety oraz gzymsy pokryto dachówką typu "karpiówka", którą wykonaliśmy w naszej pracowni, na wzór dachówki oryginalnej.

Gmach będący obecnie siedzibą Zespołu Szkół Energetycznych w Krakowie, jest w rzeczywistości połączeniem dwóch, powstałych w tym samym czasie budowli, wzniesionych jako szkoły wydziałowe. Autorem projektów oraz nadzorującym prace był jeden z czołowych przedstawicieli krakowskiego nurtu historyzmu Jan Zawieyski. Decyzja o budowie dwóch szkół wydziałowych na rogu ul. Kapucyńskiej 6 i Loretańskiej 16 oraz przy ul. Loretańskiej 18 podjęta została na posiedzeniu Rady Miejskiej Krakowa w dniu 26 czerwca 1905 roku. Pod zabudowę przeznaczono pozostałą po zatwierdzonym rok wcześniej projekcie budowy Akademii Handlowej, część parceli „Pod Kapucynami”, gdzie mieściła się wcześniej ujeżdżalnia garnizonowa. W tym samym roku zatwierdzono projekty, według których, pod nadzorem Zawieyskiego, na przełomie 1906-1907 roku wzniesiono oba budynki. Gmachy dawnych szkół wydziałowych stanowią przykład późnej twórczości Zawieyskiego, w którym podobnie jak powstałej mniej więcej w tym samym czasie Akademii Handlowej, połączył charakterystyczne dla siebie elementy historyzmu z rodzącym się nurtem modernistycznym.


Solec nad Wisłą

ZABUDOWANIA ZESPOŁU SZKÓŁ W SOLCU NAD WISŁĄ

Projekt: 2020
Inwestor: Zespół Szkół w Solcu nad Wisłą
Powierzchnia inwestycji: 2943,2 m2
Wartość inwestycji: 399 990,00 zł
Ochrona konserwatorska: teren inwestycji wpisany do rejestru zabytków

Projekt dotyczy remontu elewacji trzech budynków należących do Zespołu Szkół w Solcu nad Wisłą – szkoły, schroniska oraz internatu. W przypadku gmachu szkoły prace, oprócz działań konserwatorsko-remontowych w obrębie elewacji, obejmują również przywrócenie nieistniejących historycznych elementów – attyki pierwotnie znajdującej się nad pseudoryzalitem elewacji frontowej, a także ogrodzenia biegnącego wzdłuż ulicy Łoteckiego, przy której znajduje się szkoła. Do dnia dzisiejszego z ogrodzenia zachował się jedynie niewysoki murek. Dodatkowo na attyce przywrócony zostanie orzeł w koronie stojący na pelcie, widoczny na archiwalnej fotografii z lat międzywojennych. Projekt rekonstrukcji historycznych elementów wykonaliśmy na podstawie materiałów archiwalnych.

Budynek szkoły został wzniesiony w roku 1888, w miejscu zniszczonego zachodniego skrzydła dawnego klasztoru oo. Reformatów. W gmachu mieściło się Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie. W czasie rodzącej się na nowo wolnej Polski, solecka szkoła podtrzymała swoją już ugruntowaną pozycję, a zapotrzebowanie na dobrze wykształconych nauczycieli rosło. W związku z tak dużym zainteresowaniem w latach 1926-27 odbudowano z ruin budynek przylegający do byłego klasztoru (dzisiejsze schronisko), który następnie przeznaczono dla zamiejscowej młodzieży, zmodernizowano istniejący budynek szkoły oraz przystąpiono do budowy żeńskiego internatu. Inicjatywa budowy internatu podjęta przez ówczesnego dyrektora Zygmunta Łoteckiego została zrealizowana w 1936 roku.


Latarnia morska w Kołobrzegu

LATARNIA MORSKA W KOŁOBRZEGU

Projekt: 2019
Inwestor: Gmina Miasto Kołobrzeg
Powierzchnia inwestycji: 1994,82 m2
Wartość inwestycji: 3 540 500,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt wpisany do rejestru zabytków

Zadaniem było opracowanie trzyetapowego projektu konserwatorsko-budowlanego remontu elewacji latarni morskiej oraz, stanowiącego jej podstawę, dawnego Fortu Ujście. Remontu wymagają szczególnie nieszczelne tarasy, przez które do wnętrza latarni oraz dawnej redity Fortu (na której wzniesiona została wieża latarni) przenika woda i powoduje zaglonienie oraz zasolenie ścian.

Etap I obejmuje remont XVIII-wiecznej półkolistej baterii dawnego Fortu Ujście, stanowiącej podstawę wieży latarni.

W II etapie pracom remontowym poddane zostaną trzy tarasy oraz metalowa klatka schodowa wraz z laterną, stanowiące szczyt latarni.

Etap III dotyczy remontu ścian latarni, a także zamontowania nowej iluminacji świetlnej.

Istniejąca do dnia dzisiejszego kołobrzeska latarnia morska jest trzecią z kolei tego typu budowlą posadowioną na pozostałościach dawnego Fortu Ujście, czyli jednego z elementów rozległej Twierdzy Kołobrzeg. Pierwsza z latarni została wzniesiona w latach 90. wieku XIX, po demilitaryzacji kołobrzeskiej twierdzy. Rozpoczęto wówczas rozbudowę portu. Druga z kolei latarnia powstała w roku 1909, w miejscu wcześniejszej, zniszczonej przez warunki atmosferyczne. Latarnia ta została wysadzona podczas manewrów niemieckich z 12 na 13 marca 1945 roku. Na ruinach Fortu Ujście 18 marca 1945 odbyła się uroczysta ceremonia i msza święta poprzedzająca akt Zaślubin Polski z morzem. W tym samym miesiącu, po zakończeniu działań wojennych, rosyjskie władze wojskowe przystąpiły do odbudowy latarni - trzecia z kolei latarnia stoi na brzegu Bałtyku do dziś.


Kościół pw. Nawrócenia Św. Pawła w Lublinie

PROJEKT REMONTU ELEWACJI KOŚCIOŁA PW. NAWRÓCENIA ŚW. PAWŁA W LUBLINIE

Projekt: 2019
Inwestor: Parafia pw. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie
Powierzchnia elewacji: 967,8 m2
Wartość inwestycji: 1 808 000,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt wpisany do rejestru zabytków

Projekt budowlany oraz program prac konserwatorskich remontu elewacji kościoła zakładają przeprowadzenie kompleksowych prac w obrębie tynków oraz detalu architektonicznego – oczyszczania, wymiany uszkodzonych fragmentów, oraz uzupełnienia ubytków, a także prac związanych z wymianą obróbek blacharskich oraz rynien i rur spustowych.

Ze względu na znaczną powierzchnię ścian elewacyjnych kościoła, a także możliwości finansowania inwestycji, zaproponowano przeprowadzenie remontu dwuetapowo. Pierwszy etap obejmuje remont elewacji zachodniej, elewacji południowej (ściany nawy bocznej oraz głównej), a także wieży. W zakresie drugiego etapu znajdują się natomiast ściany elewacji północnej (ściany nawy bocznej oraz głównej), ściany kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej, a także północny oraz wschodni fragment ścian prezbiterium.

Początki kościoła i założenia klasztornego znajdującego się przy ul. Bernardyńskiej w Lublinie sięgają wieku XV, kiedy to do Lublina przybyli pierwsi Bernardyni. Bryłę oraz wnętrze kościoła, w formie która w większości zachowała się do dnia dzisiejszego, kościół zyskał na początku wieku XVII, kiedy to, po kolejnej przebudowie, został ponownie konsekrowany i otrzymał wezwanie Nawrócenia św. Pawła Apostoła. Podczas przebudowy wnętrzu świątyni nadano renesansowy charakter. Prezbiterium zostało zamknięte półkoliście, a ściany zewnętrzne zwieńczono renesansowymi gzymsami. Przy prezbiterium w niedługim czasie wzniesiono wieżę.