Hotel Patria w Krynicy

REMONT ELEWACJI HOTELU PATRIA W KRYNICY-ZDROJU

Projekt: 2017
Inwestor: „Uzdrowisko Krynica- Żegiestów” S. A.
Powierzchnia inwestycji: 670 m2
Wartość inwestycji: 642 180,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt objęty ochroną konserwatorską

Celem projektu jest remont elewacji dawnego hotelu „Patria”, a także przywrócenie oryginalnych detali, m.in. krat okiennych. Detale zrekonstruowano na podstawie archiwalnych fotografii. W projekcie uwzględniono odtworzenie oraz zastosowanie historycznych, niestosowanych już dziś wypraw, które pokrywają elewację „Patrii” - skalenitu oraz felzytynu. Były to wyprawy fasadowe powszechnie używane w Polsce w latach międzywojennych. Ich dokładny skład ilościowy oraz jakościowy, jak również sposób fabrykacji stanowiły tajemnicę wytwórni, chronioną przez odpowiednie patenty.

Budynek powstał na zlecenie Jana Kiepury w latach 1932 – 1933, na podstawie projektu Bohdana Pniewskiego. Obiekt reprezentuje styl modernistyczny przełamany charakterystycznymi dla lat 30. wieku XX tendencjami klasycyzującymi. Te cechy stylowe przetrwały w niemal niezmienionej bryle i elewacjach budynku do dziś.


Park Jalu Kurka w Krakowie

Park Jalu Kurka w Krakowie, wizualizacja 2

PROJEKT REWITALIZACJI PARKU JALU KURKA, UL. SZLAK 71 W KRAKOWIE

Projekt: 2012
Inwestor: Towarzystwo Boskiego Zbawiciela, Prowincja Polska
Powierzchnia inwestycji: 1,37 ha
Ochrona konserwatorska: zespół dworsko-parkowy wpisany do rejestru zabytków

Celem projektu była pełna rewitalizacja parku - odtworzenie układu dawnych kwater i alejek, a także uporządkowanie drzewostanu oraz obiektów małej architektury. Głównym punktem odniesienia był plan katastralny z roku 1855, w zestawieniu z wnikliwą analizą obecnego drzewostanu oraz odkrywkami archeologicznymi. Dzięki odkrywkom udało się potwierdz istnienie oraz przebieg alejek wskazanych na archiwalnym planie. Plan ukazuje w schematyczny, lecz miarodajny sposób kompozycję ówczesnego założenia parkowego. Podstawowym celem związanym z rewitalizacją parku było przywrócenie, w stopniu na jaki pozwalał ówczesny stan zachowania, jego pierwotnego charakteru stylistycznego. Cały park wymagał zabiegów pielęgnacyjnych – wykarczowania wtórnych elementów drzewostanu, zaprowadzenia trawników i ewentualnych klombów, rekonstrukcji prawdopodobnego pokroju oraz zróżnicowania gatunkowego poszczególnych nasadzeń. Dlatego też projekt, oprócz prac pielęgnacyjnych, zakładał wzbogacenie istniejących nasadzeń o nowe gatunki – typowe dla założenia powstałego około połowy wieku XIX. Ze względu na planowane udostępnienie parku dla mieszkańców Krakowa zaproponowano również umieszczenie na jego obszarze placu zabaw.

Na podstawie danych archiwalnych można przyjąć, że początki istnienia założenia ogrodowego przy ul. Szlak sięgają co najmniej roku 1577. Park początkowo stanowił ogród wybudowanego w tym miejscu pałacu rodziny Montelupich - włoskich kupców. Park został otwarty dla użytku publicznego przez hr. Stanisława Tarnowskiego, którego rodzina była właścicielami założenia pałacowo-parkowego od roku 1778. W roku 1942 rodzina Tarnowskich otrzymała nakaz opuszczenia posiadłości przez Niemców. W 1945 roku posiadłość została splądrowana przez Armię Czerwoną, a w wyniku zaprószenia ogniem częściowo spalona. Po zakończeniu wojny dwór wraz z parkiem odkupili oo. Salwatorianie. Jednak już w roku 1952 utracili posiadłość na rzecz państwa. Pod koniec lat 90. park został zwrócony Salwatorianom, nie odzyskali oni jednak dworu.


Latarnia morska w Kołobrzegu

LATARNIA MORSKA W KOŁOBRZEGU

Projekt: 2019
Inwestor: Gmina Miasto Kołobrzeg
Powierzchnia inwestycji: 1994,82 m2
Wartość inwestycji: 3 540 500,00 zł
Ochrona konserwatorska: obiekt wpisany do rejestru zabytków

Zadaniem było opracowanie trzyetapowego projektu konserwatorsko-budowlanego remontu elewacji latarni morskiej oraz, stanowiącego jej podstawę, dawnego Fortu Ujście. Remontu wymagają szczególnie nieszczelne tarasy, przez które do wnętrza latarni oraz dawnej redity Fortu (na której wzniesiona została wieża latarni) przenika woda i powoduje zaglonienie oraz zasolenie ścian.

Etap I obejmuje remont XVIII-wiecznej półkolistej baterii dawnego Fortu Ujście, stanowiącej podstawę wieży latarni.

W II etapie pracom remontowym poddane zostaną trzy tarasy oraz metalowa klatka schodowa wraz z laterną, stanowiące szczyt latarni.

Etap III dotyczy remontu ścian latarni, a także zamontowania nowej iluminacji świetlnej.

Istniejąca do dnia dzisiejszego kołobrzeska latarnia morska jest trzecią z kolei tego typu budowlą posadowioną na pozostałościach dawnego Fortu Ujście, czyli jednego z elementów rozległej Twierdzy Kołobrzeg. Pierwsza z latarni została wzniesiona w latach 90. wieku XIX, po demilitaryzacji kołobrzeskiej twierdzy. Rozpoczęto wówczas rozbudowę portu. Druga z kolei latarnia powstała w roku 1909, w miejscu wcześniejszej, zniszczonej przez warunki atmosferyczne. Latarnia ta została wysadzona podczas manewrów niemieckich z 12 na 13 marca 1945 roku. Na ruinach Fortu Ujście 18 marca 1945 odbyła się uroczysta ceremonia i msza święta poprzedzająca akt Zaślubin Polski z morzem. W tym samym miesiącu, po zakończeniu działań wojennych, rosyjskie władze wojskowe przystąpiły do odbudowy latarni - trzecia z kolei latarnia stoi na brzegu Bałtyku do dziś.


Szkoła w Lublinie

PROJEKT KONCEPCYJNY BUDYNKU SZKOŁY PODSTAWOWEJ I LICEUM W LUBLINIE PRZY UL. DOLNEJ PANNY MARII

Projekt: 2019
Inwestor: Parafia pw. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie
Powierzchnia inwestycji: 
5562,87 m2
Ochrona konserwatorska: planowana inwestycja znajduje się na terenie zespołu urbanistycznego miasta Lublina wpisanego do rejestru zabytków

Przedmiotem inwestycji jest projekt koncepcyjny budynku szkoły podstawowej wraz z liceum, oraz zagospodarowaniem terenu wokół. Projekt przewiduje usytuowanie budynku szkolnego w układzie podłużnym wzdłuż ul. Dolnej Panny Marii w Lublinie, tworząc kontynuację pierzei zabudowy istniejącej. Ze względu na umiejscowienie planowanej inwestycji na terenie wpisanym do rejestru zabytków, koniecznym było uzgodnienie koncepcji z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, oraz wpisanie bryły szkoły w istniejącą tkankę obszaru Starego Miasta. Aby nawiązać do sąsiadujących, zabytkowych kamienic, projektowany budynek szkoły został podzielony na sześć segmentów w kształcie „kamieniczek”, o zróżnicowanych formach oraz szerokościach. Również dzięki temu zabiegowi gabaryty oraz długość budynku są mniej odczuwalne w odbiorze wizualnym.

Elewacjom budynku nadano historyzujący charakter. Wszystkie z segmentów posiadają detal architektoniczny typowy dla zabudowy śródmiejskiej końca XIX i początku XX wieku, jak np. boniowania, gzymsy, tradycyjne podziały okienne czy aedicule wokół otworów okiennych. Projektowany budynek posiada trzy kondygnacje naziemne i podpiwniczenie, oraz jedną kondygnację z podpiwniczeniem w części, w której znajduje się sala sportowa.